Həyata təkcə öz pəncərənizdən baxmayın..

-Aygünə nə olub? Sanki küsüb,əvvəlki kimi deyib gülmür...
-Yeniyetməlik problemləridir.Vaxt keçdikcə hər şey öz qaydasına düşəcək.Biz də bir vaxtlar eyni problemləri yaşamadıqmı?..
-Nərgiz xala,Aygünlə tez-tez söhbət edirsinizmi?
-Bu necə sualdır,əlbəttə edirik.
-Yox,elə demək istmədim.Yəni,o hisslərini sizinlə bölüşürmü?
-Mən belə şeyləri başa düşmürəm,ancaq onu bilirəm ki,atası son vaxtlar onu tez-tez danlayır.Aygün də bəzi işləri bizdən xəbərsiz görür.Atası xəbər tutsa,heç bilmirəm necə olacaq.

Aygün orta məktəbin onuncu sinifində oxuyur.Universitetə hazırlaşmaq üçün hazırlıq kursuna gedir.Ailəsi də onun imtahanlara yaxşı hazırlaşması üçün əlindən gələni edir.Ancaq son vaxtlar Aygün özünü çox narahat hiss edir.Bir tərəfdən yeniyetməlik problemləri,bir tərəfdən də stress onu rahat buraxmır.Tez-tez əsəbiləşir,bəzən də yoldaşlarının təsiri altına düşür.Atası onu kursa göndərdiyi üçün çox sevinir.Ancaq atası bir ata kimi öz işini yalnız kursun pulunu ödəməkdə görür.
Artıq üç həftədir ki,nə məktəbdəki,nə də kursdakı dərsləri ilə məşğul ola bilir.Sevginin nə olduğunu bilməsə də,rəfiqələri tez-tez bu mövzudan danışırlar.Özünü yelkəni qopmiş bir qayıq kimi hiss edir.Dənizdə təkbaşına “dalğalarla mübarizə aparır”. “Nə etməliyəm?” sualına heç cür cavab tapa bilmir...

Birdən Aygünün qapısı döyüldü.Bir anlıq çaşıb qaldı.Uzun müddət idi ki,heç kim onun qapısını döyməmişdir.Tez qalxıb qapını açdı:
-Doğrusu çox təəccübləndim.Bizim evdə qapını heç kim döymür.
-Yenə nə olub,dərin xəyallara qərq olmusan?
-Hansını deyim ki?Ürəyim sıxılır.Özünü uşaq kimi hiss edirəm.Həyata nikbin baxa bilmirəm...

Sevinc Aygündən 5 yaş böyük idi.Bir anlıq beş il əvvəl yaşadıqları ağlına gəldi:
-Bir vaxtlar mən də sənin yaşadıqlarını yaşadım.Odur ki,səni yaxşı başa düşürəm.Məktəb,universitet mənə boş şey kimi gəlirdi.Bir neçə il sonra evlənəvək,oğul-uşaq sahibi olacaqdım.Həyat mənim üçün dörd divardan ibarət bir otaq idi.Ancaq bir yaz günü pəncərədən həyətə baxanda harada səhv etdiyimi anladım.O avxt evimiz dördüncü mərtəbədə idi.Otağımdan salona qaçdım.Salonun pəncərəsini açıb küçəyə boylandım.İnsanlar hara isə axışır,hər tərəfdə həyat qaynayırdı.Halbuki mənim otağımın pəncərəsi kiçik bir daşlığa açılırdı.Mətbəxə qaçdım.Eyvana çıxıb pəncərələri açdım.Uzaqdan dənizin mavi ləpələri parıldayırdı.Bir az uzaqda isə adalar var idi.Bu gözəllikləri daha əvvəl niyə görmədiyimə təəssüfləndim.Hər şey çox gözəl idi,ancaq mən bu gözəlliyi ilk dəfə idi ki, “kəşf etdim”.Düşündüm ki,evimiz bir olsa da,pəncərələrinin hərəsi bir tərəfə açılır.Deməli,biz də həyata yalnız öz pəncərəmizdən baxmamalıyıq...

Həmin gün Aygünlə Sevinc evin otaqlarını gəzib pəncərələrdən çölə baxanda Nərgiz xala heç nə başa düşmədi.Ancaq bildiyi bir şey var idi ki,o gündən Aygün tamam başqa bir qız oldu...

Yaşayırıq ,günlərimiz gedir..sanki çox adi haldı artıq bu...Bəzən özümüz haqda düşünürük ...
Bəzən sə ancaq ətrafdakılar haqda.Demək olar ki elə özümüzdən çox başqalarını düşünürük.Bəzən bunların hamısı artıq yorucu gəlir.
Həyatımız kitab kimi bir günün içində vərəqlənir.Lazım olan səhifələri cırıb bir dəftərin arasında saxlayırıq.Lazım olmayanlarısa sadəcə yandırııb atırıq.
Ancaq unuduruq ki onlarıda biz yaşadıq.Həyatımızıa hər gün yeni bir səhifə açırıq amma açılanı sona qədər yazmaqdan yorulub bağlayırıq,çünki eyni qələmlə yazılır,şəkilsiz,rəngsiz..
Baxırıq rəngarəng yazılara,şəkilli kitablara və özümüzün yazımız mənasız gəlir.
Eyniylə də həyatımız..Həyatımız o qədər qısa ki hər bir şeyi ora sığışdırmaq olmur..bəzilərimizin həyatını bir rəsmə çəksək sadəcə ağ-qara bir rəsmxət olacaq..
Sonu,ucu-bucağı görünməyən bir yol..yolun kənarında heç ağaclar belə yoxdu..Bir maraq qatacaq mənzərə belə yoxdu.Və belə bir mənasız şəklin üzərinə birdən bir ləkə düşsə o əsər lap mənasızlaşır,ucuzlaşır,artıq baxmaq belə istəmirsən rəsmə..
Amma bəzəndə rəsmin üzərinə elə bir gözəl boya düşür ki bilmədən daha da gözəlləşir rəsm əsəriniz..sanki gözünü belə çəkmək istəmirsən rəsmdən.Həyatınada həmin an nə sə bir şey rəngarənglik qatır.
Daha da həvəslənirsən.
Artıq səni başqaları deyil tək özün maraqlandırır.Çünki artıq başqalarının o rəngarəng kitablarını deyil öz yenicə açılmış rəngarəng səhifələrini vərəqləmək istəyirsən..Hər vərəqdə artıq gözəllik görürsən..san ki o balaca boyanın düşməsi ilə yolların kənarında ağaclar yaranır.Artıq cənnətə bənzəyir ətrafın..Elə bir mənalı gözlərlə baxırsan ki həyata çirkin olanlar artıq gözündə gözəl görünür.
İnsanlar...Bəsdi öz həyatınızı qoyub onun bunun həyatını vərəqlədiz,bəzi vərəqlərini əzib çirkinləşdirdiniz..Ondansa bir boya ilə öz mənasız ağ-qara həyatınızı rəngarəng edin,sadəcə elə edin ki o gözəl boya ləkəyə dönüb yapışmasın sizin həyatınızın rəsm əsərinə...
Sadəcə öz məqsədlərimiz uğrunda mübarizə aparaq başqalarının həyatına müdaxilə etmədən.
Sadəcə öz həyat yolumuzu seçək

MƏNCƏ AYGÜNDƏ DƏ BELƏ OLUB...

Aynur sənin bu şərhin mənə ləzzət elədi həqiqətən
Minnətdaram

SAĞ OL...NƏ MUTLU MƏNƏ...BU MƏNDƏ ƏVVƏL VAR İDİ.SƏNİN YAZDIQLARIVI OXYANDA YADIMA DÜŞDÜ .SƏNİNLƏ DƏ PAYLAŞMAQ İSTƏDİM...