Qalibiyyət duyğusu
Qalibiyyət hissi! Hamının varlıdan yoxsula, ağıllıdan axmağa qədər hamının məhəbbətlə ,nəvazişlə əzizlədiyi duyğu! Çoxları ona görə həyatlarından belə keçməyə hazır olub. Çoxları onun uğrunda vuruşub. Və yalnız onlardan biri qalib gəlib. Mükafatın nə olduğu çox vaxt onları maraqlandırmayıb. Onları maraqlandıran-qalib gəlmək, birinci olmaq hissi olub.
Qalib gəlmək o qədər güclü bir hisdir ki, ona qalib gəlmək belə olmur. Bəzən bu insanın gözlərini kor edir. Ətrafında heç nəyi hiss etmirsən. Yalnız qalibiyyət barədə düşünürsən. Bir də görürsən ki, ətrafında bir nəfər də olsun yaxınların qalmayıb. Bütün dostların , yaxınların, səni tərk etmiş, səndən üz döndərmişlər. Onda sən peşiman olur, dönüb arxaya baxdıqda nə qədər səhvlər buraxdığını anlayırsan.Amma atalar yaxşı deyib: “Sonrakı peşimançılıq fayda vermir”
Həqiqətən də, atalarımız nə qədər uzaqgörən olmuşlar. Hər bir məsəl yerli-yerində işlədilmişdir.
Qalibiyyətə tabe olub onun ardınca gedənlər çox vaxt əvvəlcə bu hissə çatıb ondan ləzzət alırlar, özlərini birinci, dahi, ən mükəmməl hesab edirlər. Amma bunun sonrası daha acınacaqlı olur. Onlar özlərindən daha güclüsü ilə rastlaşanda əvvəlcə əhəmiyyət vermir, sonra təəccüblənir, daha sonra əsəbiləşir, ona da qalib gəlməyə çalışır, qalib gələ bilməyəndə onlarda ruh düşkünlüyü əmələ gəlir. Həyatdan küsür, yaşamağa maraqları itir. Budur qalibiyyətin acı nəticələri!
Mən demirəm ki, qalib gəlmək pis şeydir. Mən demirəm ki, həyatda olduğun kimi qalıb “əh, qalib gəlməyi neynəyirəm, onsuzda axırı yaxşı olmayacaq” deyə düşünəsiniz.Xeyr! Qalib gəlməyə məndə can atmışam. Hamı can atıb. Amma atalar burda da yaxşı deyib: “Yüz ölç, bir biç”. Elədiyin hərəkətin sonrasını yaxşı-yaxşı düşünməlisən. Axı bu qalibiyyətin mənə verdiyi , öyrətdiyi nə olacaq? Bax bu sualı özümüzə verməliyik.
Valideynlər öz uşaqlarına lap kiçik yaşlarından yalnız qalib gəlmək hissini aşılayırlar. Uşaq daim valideynlərinin ondan qalibiyyət qazanmasını istədiyini gördükdə fikirlərini bunun üzərində cəmləşdirir. Dostlarından uzaqlaşır, bağçada ,məktəbdə yoldaşlarına qalib gəlməyə çalışırlar. Məktəbdə özlərinə dost tapa bilmirlər. Hamıdan, hər şeydən- uşaqlığın ən gözəl çağlarından məhrum olurlar. Bu bədbinlik özdəki daimi kədər, ciddi ifadə hamını onlardan uzaqlaşdırır. Bir gün valideynlərindən ayrı yaşadıqda belə bu fikir onları rahat buraxmır.Həyatda daim tək-tənha yaşamağa təhkim olunurlar.
Bu vəziyyətin ən pis formasıdır. Bəzən belə olmaya da bilər. Elələri var ki, qalibiyyətə başqa cür yanaşırlar. Məndə belələrindənəm. Mən kiməsə mütləq qalib gəlməyə çalışmıram . Bacarırsansa, qalib gələcəksən,əgər bacarmadınsa, faciə deyil. Həyat mübarizədir. Zəif nöqtələrini tapıb, onun üzərində işləyəcəksən. Hazırlaşacaqsan.
Mən həmişə qeyd edirəm və ətrafımdakılara da bunu aşılamağa çalışıram:
Həyat qısadır. Onu kiməsə qalib gəlib yalançı qürur uğrunda mübarizə aparmağa sərf etməyə dəyməz . bundansa dünyanı öyrənib yeni-yeni biliklər əldə etmək daha yaxşıdır. Özümüzü tənhalaşdırmaqdansa, yeni dostlar tapıb əhatəmizi genişləndirmək daha yaxşıdır. Təbii ki yaxşıdır!
Bilirsiniz insanları daha çox birincilik yolunda tənhalığa sürükləyən nədir? Hansısa mühitə düşürsən, görürsən ki, səndən irəlidə olanlar var. Onlara bir-bir qalib gəlməyə başlayırsan. ən sonuncuya da qalib gələndən sonra qalib gəlməyə heç kim olmur. Onda dönüb arxaya baxdıqda qalib gəldiyin insanlara nə qədər qaba hərəkətlərlə keçdiyini görürsən, onların hamısı səndən üz döndərirlər. Bu onların paxıllığından irəli gəlmir, bu sənin onlara qarşı göstərdiyin münasibətin nəticəsidir.
Mən demirəm qalib gəlmək pisdir. Xeyr qətiyyən belə deyil. Qalib gəlmək lazımdır. Amma sağlam rəqabətlə. Qalib gəlməkdən ötrü hər dəqiqə qarşı tərəfin xətrinə dəyib daha bir nəfəri özümdən uzaqlaşdıracamsa................................!
Baba Seyidoğlu
B. İyun 21, 2015 10:03 am tarafından Əliyusif
